کد مطلب:122547 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:243
ولادت امام حسن
امام حسن علیه السلام فرزند امیرمؤمنان علی بن ابیطالب و مادرش مهتر زنان فاطمه ی زهرا دختر پیامبر خدا (ص) است.
امام حسن (ع) در شب نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه تولد یافت. وی نخستین پسری بود كه خداوند متعال به خانواده ی علی و فاطمه عنایت كرد.
رسل اكرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس برای او گوسفندی قربانی كرد، سرش را تراشید و هموزن موی سرش - كه یك درم و چیزی افزون بود - نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص) دستور داد تا سرش را عطرآگین كنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن موی سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را حسن نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت. كنیه او را ابومحمد نهاد و این تنها كنیه ی اوست.
لقب های او: سبط، سید، زكی، مجتبی است كه از همه معروفتر «مجتبی» می باشد [1] .
[ صفحه 91]
پیامبر اكرم (ص) به حسن و برادرش حسین علاقه ی خاصی داشت و بارها می فرمود كه حسن و حسین فرزندان منند و به پاس همین سخن علی به سایر فرزندان خود می فرمود: شما فرزندان من هستید و حسن و حسین فرزندان پیغمبر خدایند.
امام حسن هفت سال و خرده ای زمان جد بزرگوارش را درك نمود و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پیامبر (ص) كه با رحلت حضرت فاطمه دو ماه یا سه ماه بیشتر فاصله نداشت، تحت تربیت پدر بزرگوار خود قرار گرفت [2] .
امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصیت آن حضرت، به امامت رسید و مقام خلافت ظاهری را نیز اشغال كرد، و نزدیك به شش ماه به اداره ی امور مسلمین پرداخت. در این مدت، معاویه كه دشمن سرسخت علی (ع) و خاندان او بود و سالها به طمع خلافت (در آغاز به بهانه ی خونخواهی عثمان و در آخر آشكارا به طلب خلافت) جنگیده بود؛ به عراق كه مقر خلافت امام حسن (ع) بود لشكر كشید و جنگ آغاز كرد. ما در این باره كمی بعدتر سخن خواهیم گفت.
امام حسن (ع) از جهت منظر و اخلاق و پیكر و بزرگواری به رسول اكرم (ص) بسیار مانند بود. وصف كنندگان آن حضرت او را چنین توصیف كرده اند:
«دارای رخساری سفید آمیخته به اندكی سرخی، چشمانی سیاه، گونه ای هموار، محاسنی انبوه، گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون،
[ صفحه 92]
اندامی متناسب، شانه یی عریض، استخوانی درشت، میانی باریك، قدی میانه، نه چندان بلند و نه چندان كوتاه. سیمایی نمكین و چهره ای در شمار زیباترین و جذاب ترین چهره ها».
ابن سعد گفته است كه «حسن و حسین به رنگ سیاه، خضاب می كردند».
امام حسن (ع) در شب نیمه ی ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه تولد یافت. وی نخستین پسری بود كه خداوند متعال به خانواده ی علی و فاطمه عنایت كرد.
رسل اكرم (ص) بلافاصله پس از ولادتش، او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه گفت. سپس برای او گوسفندی قربانی كرد، سرش را تراشید و هموزن موی سرش - كه یك درم و چیزی افزون بود - نقره به مستمندان داد. پیامبر (ص) دستور داد تا سرش را عطرآگین كنند و از آن هنگام آیین عقیقه و صدقه دادن به هموزن موی سر نوزاد سنت شد. این نوزاد را حسن نام داد و این نام در جاهلیت سابقه نداشت. كنیه او را ابومحمد نهاد و این تنها كنیه ی اوست.
لقب های او: سبط، سید، زكی، مجتبی است كه از همه معروفتر «مجتبی» می باشد [1] .
[ صفحه 91]
پیامبر اكرم (ص) به حسن و برادرش حسین علاقه ی خاصی داشت و بارها می فرمود كه حسن و حسین فرزندان منند و به پاس همین سخن علی به سایر فرزندان خود می فرمود: شما فرزندان من هستید و حسن و حسین فرزندان پیغمبر خدایند.
امام حسن هفت سال و خرده ای زمان جد بزرگوارش را درك نمود و در آغوش مهر آن حضرت بسر برد و پس از رحلت پیامبر (ص) كه با رحلت حضرت فاطمه دو ماه یا سه ماه بیشتر فاصله نداشت، تحت تربیت پدر بزرگوار خود قرار گرفت [2] .
امام حسن (ع) پس از شهادت پدر بزرگوار خود به امر خدا و طبق وصیت آن حضرت، به امامت رسید و مقام خلافت ظاهری را نیز اشغال كرد، و نزدیك به شش ماه به اداره ی امور مسلمین پرداخت. در این مدت، معاویه كه دشمن سرسخت علی (ع) و خاندان او بود و سالها به طمع خلافت (در آغاز به بهانه ی خونخواهی عثمان و در آخر آشكارا به طلب خلافت) جنگیده بود؛ به عراق كه مقر خلافت امام حسن (ع) بود لشكر كشید و جنگ آغاز كرد. ما در این باره كمی بعدتر سخن خواهیم گفت.
امام حسن (ع) از جهت منظر و اخلاق و پیكر و بزرگواری به رسول اكرم (ص) بسیار مانند بود. وصف كنندگان آن حضرت او را چنین توصیف كرده اند:
«دارای رخساری سفید آمیخته به اندكی سرخی، چشمانی سیاه، گونه ای هموار، محاسنی انبوه، گیسوانی مجعد و پر، گردنی سیمگون،
[ صفحه 92]
اندامی متناسب، شانه یی عریض، استخوانی درشت، میانی باریك، قدی میانه، نه چندان بلند و نه چندان كوتاه. سیمایی نمكین و چهره ای در شمار زیباترین و جذاب ترین چهره ها».
ابن سعد گفته است كه «حسن و حسین به رنگ سیاه، خضاب می كردند».
[1] .صلح امام حسن نوشته شيخ راضي آل ياسين سيد علي خامنه اي ص 37.
[2] شيعه در اسلام، علامه طباطبايي صفحه 130.